నిశ్యాలోచనాపథం-9

రాయకుండా ఉంటే నిద్రపోతున్నట్లు కాదు. ఆ మధ్య నాకు నాలాంటి ఓ నిశాచరితో పరిచయమైంది. సూర్యుడి మొహం కూడా చూడదట! ఎండకన్నెరుగని సుకుమారి అనుకునేరు! వెలుగు అన్నదొకటుందని కూడా ఒప్పుకోడం ఇష్టం లేనంత పెసిమిస్టు. అందుకే, చీకట్లోనే తిరుగుతుందంట ఎప్పుడూ. ఇంతకీ, మాకు పరిచయం ఎలా ఐందంటే, ఆ మధ్యోరోజు పంచరైన సైకిల్ని కూడా తొక్కుకుంటూ తిరిగే వెర్రిమొహంలాగా తిరుగుతున్నా చీకట్లలో. ఇంతలో ఎందుకో అనుమానమొచ్చింది ఎవరో వెంబడిస్తున్నారని. డిటెక్టివ్ బుర్ర ఉపయోగించలేదు కానీ, చెవులు కాస్త రిక్కించాను. అంతే.

సరే, కాసేపు అలా గమనిస్తూ ముందుకెళ్ళాక కొంత వీథి దీపం వెలుగు కనబడ్డది. వెలుగుంటే దయ్యాలు పారిపోతాయన్న సూత్రం ప్రకారం అది మనకి సేఫ్ ప్లేస్ అని, వెనక్కి తిరిగా (అయినా, యముణ్ణే భయపెట్టాం మనం! ఇవెంత?) చూస్తే ఏముందీ, నాలాగే ఇంకో అమ్మాయి. దాదాపు నా వయసే ఉండొచ్చేమో. కాకుంటే, నాలా కాక, కాస్త పద్ధతిగా ఉంది. నా కళ్ళు నిద్ర లేక ఎర్రగా ఉంటే, ఆమె ఇప్పుడే లేచినట్లు ఉంది. నా దారుల్లో నాకు మనుషులు ఇప్పటివరకూ తారసపళ్ళా. మీకూ తెలుసుకదా ఆ సంగతి.. (కాళ్ళు చూస్కున్నా లెండి. మనిషే ఇక్కడున్నది.)

“హలో, అయాం సో అండ్ సో” అని పరిచయం చేస్కున్నా.
“హలో, అయాం నిశీనిశ్” అని జవాబిచ్చి ఊరుకూందామే. అదేం పేరు? అనుకున్నాగానీ,
“ఏమిటండీ, మీరు ఈ సమయంలో…ఇలా… మీరూ ఇన్సోమ్నియా బాధితులా?” మరియాదగా అడిగాను.
“పీడకలలతో స్నేహం చేసి వాటి వెంటే నడుస్తూ పిచ్చిగా నవ్వాలనిపించింది. అందుకే ఇలా వచ్చాను” అంది.
“కెవ్వ్!” అనబోయి, ఆగాను. “ఏంటీ? ఏమైందీ? మనసు బాలేదా?” – ఈసారి ఏకవచనంలోకి దిగబోతున్నా అన్న హింట్ ఇస్తూ, కాస్త అనునయంగా అడిగాను.
“నా మెదడు తీసి ఎదుట పెట్టుకుని దానిలోని అలజడంతా కళ్ళారా చూసి, చెవులారా మనసు ఆర్తనాదాలు వినేసి, నోరార నవ్వుకుని – తరువాత పడుకోవాలనుంది.” అంది.
ఎర్రగడ్డ బాపతో ఏంటో! అనుకున్నా. వైజాగన్నా కావొచ్చేమో, రాత్రి కదా, సాధారణంగా ఏ దారన్నది నేను పట్టించుకోను. అయినా, ఏదో, సాటి మనిషి ఇలా మాట్లాడుతూ ఉంటే, మన మూడెలా ఉన్నా, కొంచెం ధైర్యం చెప్పాలని –

“అమ్మాయ్! కష్టాలు, నష్టాలు ఇవన్నీ వస్తూ ఉంటాయి, పోతూ ఉంటాయి. మనం కూడా శ్రీశ్రీ లాగా రానీ రానీ అని ముందూ, పోనీ పోనీ అని తరువాతా – అనుకుని వదిలేయాలి. అలా ఉంటేనే అవి మనముందు ఓడిపోతాయి” అన్నా – మనసులో నేనేవో కష్టాలనుకుని ఏడ్చుకున్న రోజులు జ్ఞాపకాలై నన్ను వెక్కిరిస్తున్నా కూడా. దానికి ఆమె –
“మనుష్యుల్ని, మనసుల్నీ, కష్టాల్నీ, కోపాల్నీ కాదు. జీవితాన్ని జయించాలనుంది నాకు.” అంది.
ఓహో… అలా కూడా అనిపించేసిందా? మనల్ని మించినట్లుంది, అనుకున్నా. ఎందుకోగానీ, అలా వదిలేసి పోబుద్ధి కాలేదు. అంటే, నేను మనుషుల్ని చంపేసే ఆలోచనలు మానేసా లెండి ఆ మధ్య. మామూలుగా మానవజాతికి శాంతియుతంగా మరమ్మత్తు చేద్దాం అనుకుంటున్నా.

ఏమో, ఏవో విషాదగాథలున్నాయేమో, అవి గుర్తొచ్చి నిద్రపట్టక ఇలా తిరుగుతోందేమో అని అనుమానమొచ్చింది. అంటే, ఉన్నా లేకున్నా నేను తిరుగుతూనే ఉంటాననుకోండి. కానీ, నేను స్పెషలన్నమాట. నాబోటి డేంజరస్ మనిషి ఇంకోళ్ళు ఉండరు అని నా ప్రగాఢ నమ్మకం.
“ఏదన్నా… గుర్తుకొస్తోందా?” అడిగాను.
“దిక్కులన్నిటా ఊడలు పెంచిన నా జ్ఞాపకాల ఉచ్చుల్లో బిగిసి ఊపిరాడక గిలగిలలాడాలనిపించింది. అడుతున్నాను.” అంది.
ఎంతైనా కూడా, ఇంత ఫిలోని భరించడం కష్టంగా ఉండింది నాకు. టాపిక్ మారుద్దామని… “ఏవమ్మా నిశీనిశ్, ఎవరు నువ్వసలు? ఈ తిరుగుళ్ళేంటి? ఆ మాటలేంటి?” అనేశా, ఉండబట్టలేక.

“నాకు చీకటంటే ఇష్టం. చిక్కగా, నల్లగా, ఎంత చక్కగా ఉంటుందో… ఎదురుచూపులు టాళలేక కరిగినీరౌతున్న నా కలల చిరునామా చీకటి. నిట్టూర్పుల నిరాశల నిశ్శహాయతల నిస్పృహల చితిని పేర్చి మండిస్తే మిగిలిన బూడిద నా చీకటి. ఈ బూడిదని పేర్చుకుని ఆడుకోడం, ఆ కన్నీరైన కలల్లో మునిగిపోడం -నిరంతరం చేయాలంటే, చీకట్లను వెదుక్కుంటూ తిరుగుతూనే ఉండాలి కదా…”
-ఆమె చెప్పుకుంటూ పోతోంది. పైన ఓ విమానం పోతూ ఉండింది. ఇక్కడంతా కూడా నా తలపైన్నుంచే వెళ్తోంది. వామ్మో టాపిక్ మారిస్తే ఇదో హింసా! అనుకున్నా. ఏం మాట్లాడాలో తోచక భయం భయంగా చూస్తూ ఉన్నా – దయ్యమే మనిషి రూపంలో వచ్చే పాజిబులిటీలు ఎంతున్నాయో రేప్పొద్దున్న గూగుల్ (సారీ, బింగ్) చేయాలి అని.

ఇంతలో, ఆమె ఏమిటో హడావుడిగా వాచి చూస్కుని, ఆకాశాన్ని చూస్తూ కంగారు పడడం మొదలెట్టింది. మనకా అలాంటోళ్ళని చూస్తే మహాసరదాకదా – “పద, అలా నడుస్తూ మాట్లాడుకుందాం” అంటూ, ఇహిహి అని ఓ సాడిస్టు నవ్వు నవ్వాను. “నేను వెళ్ళాలి” అంది మళ్ళీ ఆకాశం వంక చూస్తూ. “వెళుదువు గానీ. ఇప్పుడేగా పరిచయమైంది. కాసేపు కబుర్లు చెప్పుకుందాం” అన్నా…అప్పటిదాకా కలిగిన భయమంతా సాడిజం ఐంది ఇప్పుడు.

“ఉండవమ్మా! నువ్వూ నీ కబుర్లూ, నడకానూ… గుండు పాండురంగాన్ని మించేలా ఉన్నావ్!” విసుక్కుందామె.
“ఎందుకూ ఇంతకోపం? ఇంతసేపు ప్రవాహంగా చెప్పావ్ గా మాతలు?” అన్నా.
“చూడూ, నాకు వెలుగంటే అలర్జీ. నాకు వెలుగులన్నా, ఆశన్నా పరమ పరమ చిరాకు. అందుకే రెంటికీ దూరంగా ఉంటాను.” అంది. “అయితే?” అన్నా. “టైమైంది. వెళ్ళాలి.” అనేసి, జవాబు కోసమన్నా చూడకుండా వెళ్ళిపోయింది. కాసేపటికే మా ఇంట్లో శ్రీముఖాలతో నన్ను లేపడంతో నాకు అర్థమైంది ఆమె ఎందుకు వెళ్ళిపోయిందో.

అలా పరిచయమైందా… తర్వాత ఈ మధ్య నాలుగైదుసార్లు తగిలింది. ఫ్రెండ్సైపోయాం లెండి. ఆమె ఇంకా వెలుతురు చూడదు. అందుకే, నేనూ చీకటికి అలవాటుపడ్డా, తన స్నేహం కోసం. ఇదంతా రాయాలంటే వెలుతుర్లలో మెలుకువగా ఉండాలి కదా. అందుకని ఇంత టైం పట్టిందన్నమాట. మొత్తానికి interesting personality లెండి.