శ్రీపాద రచనా దాహం గురించి

చాన్నాళ్ళకి మళ్ళీ శ్రీపాద వారి ఆత్మకథ చదవడం మొదలుపెట్టాను. ఈసారి, ఆయనకి కథారచన చేయాలన్న కోరిక చిన్ననాడు ఎంతబలంగా ఉండేదో వర్ణించిన భాగం మళ్ళీ మళ్ళీ చదువుకున్నాను. అందుకని, ఇక్కడ టైపు చేసుకుంటున్నాను.

******

…ఇంత కార్యక్రమంలోనూ, మధ్యాహ్నం చెప్పుకున్న కొత్త పాఠం వల్లించుకోడం తడువుగా ఎగిరిపోయి దేవాలయ గోపురం పైఅంతస్థున కూచునేవాణ్ణి, ఏమిటేమిటో కలలు కంటూ నేను.

నాకు జ్ఞాపకం వుండినంత వరకూ, ప్రయత్నపూర్వకంగా నేను కల్పనకు పూనుకోడానికి మొదలు ఆ గోపురం మీదే.

అక్కణ్ణుంచి చూస్తే, ఎదట, వరసగా, విరగబూసిన బొగడచెట్ల శిఖరాలు – ఎడమవైపున ముడుచుపోయిన కలవలతో నిండివున్న కోనేరు – వెనక, చిరుగంటలతో ధ్వజస్తంభాగ్రమూ మిలమిల మెరిసే పసిడికుండతో దేవాలయ శిఖరమూను – కుడివైపున, చేతికందేటట్టు మనిషి కలవిగాని గెలలతో కొబ్బరిచెట్ల తలలు – ఇలాగ, ఆ పరిసరాలందుకనుకూలంగానే ఉండేవి.

దీనికి సాయం అక్కడ నాలుగువైపుల నుంచీ కమ్మని గాలి రివ్వున కొట్టేది, మధ్యమధ్యమాత్రం గబ్బిలాల కంపుతో కలుషితం అయిపోతూ.

అయితే, భాష రాదు, అనుభవం లేదు, భావాలు పుట్టవు. అయినా, వినిఉండిన కొద్ది కథలూ ఆధారంగా, చక్కని కథలు కల్పించాలనీ, రసవంతంగా చెప్పాలనీ సంకల్పమూ, మొదటి ప్రయత్నమూ కూడా అక్కడే నాకు.

వల్లూరిలో నేను పడ్డ మరోప్రపంచంలో, మళ్ళీ నాకిది యింకో ప్రపంచం.

నేను లేశమూ సంస్కారం లేనివాణ్ణే అయినా, ఆ ప్రపంచ స్వభావం అది కనక, అందులో పడ్డ వెంటనే నిర్థారణ చెయ్యలేని ఆవేశం యేదో తలముంకలయి పరవశుణ్ణి చేసేసేది నన్నుతరక్షణంలో.

అందువల్ల గోపురం దిగడం అంటే నాకెంతో బాధగా ఉండేది.

… … …

అది రచనాకాదు, రచనాసమాధి అసలే కాదు. సమాధి అంటే యేమిటో ముక్కూ మొహమూ కూడా నాకప్పుడేమీ తెలియదు – అయినా, సగంలో లేచి రావడం అంటే అప్పటికే నాకు బాధగా ఉండేది.

…
…

****